|
خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبـــم و از پی جانــان بروم..
گرچه دانــــم که به جایـــی نبــرد راه غریـب
من به بوی ســـر آن زلف پریشـــان بروم..
دلــم از وحشت زندان سکنـدر بگرفت
رخت بربندم و تا ملک سلیمـــــان بروم..
چون صبـا با تن بیمــــــار و دل بــی‌طاقـت
به هواداری آن ســـرو خرامـــان بروم..
در ره او چـو قلــم گـر به ســــرم بایــد رفت
با دل زخـــــم کـش و دیـده گریــــــان بروم..
نـذر کردم گــــر از این غـــــم به درآیــــــم روزی
تا در میکــــده شـادان و غـزل خـــــوان بروم..
به هواداری او ذره صفت رقص کنـــان
تا لب چشمــه خورشیــــد درخشـــان بروم..
تازیان را غـــــم احوال گــــــران باران نیسـت
پارسایـــان مددی تا خـوش و آســـــان بروم..
ور چو حافظ ز بیابـان نبرم ره بیـــرون
همــــــره کوکبـــه آصف دوران بروم..
(حافظ)
در بی کرانــه زندگـــی دو چیـز افسونـــم کرد: آبــی آسمــــان که می ببینــم و می دانــــم نیسـت..
و خـدایـــی که نمی بینــم و می دانـــم هسـت..(دکتر شریعتـی)
| 